Text
E-book Armoede en sociale uitsluiting : Jaarboek 2021 = Kemiskinan dan Pengucilan Sosial Buku Tahunan 2021
n het kader van de coronapandemie, waarin we vertoeven bij het schrijven van deze uitgave van het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting, blijkt een aantal werken uit de literaire rijkdom erg goed te scoren. Zo ziet uitgeverij Penguin een opmerkelijke stijging in de verkoop van zogenaamde pandemie- en rampenliteratuur. In Frankrijk en Italië is de verkoop van La Peste van Albert Camus, verschenen in 1947, bijvoorbeeld verdriedubbeld in het voorjaar van 2020. Zo komt men tot lijstjes van ‘virus- en quarantaineboeken’ als aanraders voor coronatijden. Enkele voorbeelden: Decamerone van Giovanni Boccaccio, Liefde in tijden van cholera van Gabriel Garcia Marquez en De stad der blinden van José Saramago.Ik wil in deze korte bijdrage met u even ingaan op de vraag of het boek La Peste van de Franse auteur Albert Camus een of meer bouwstenen kan aanleveren voor wat men ‘pandemierechtvaardigheid’ zou kunnen noemen. De essentie luidt daarbij dat de negatieve en positieve gevolgen – zo die er zijn – van een epidemie of een pandemie eerlijk en rechtvaardig worden verdeeld over personen, gezinnen en organisaties in de samenleving, rekening houdend met hun situatie, bijvoorbeeld van achterstelling of armoede. Daarbij horen een aantal waarden die de basis vormen, zoals solidariteit en menselijke waardigheid, alsook de concrete organisatie van die rechtvaardigheid, gericht op het vermijden van te grote ongelijkheid. Het concept kan men bijvoorbeeld vergelijken met de zogenaamde ‘klimaatrechtvaardigheid’ (over dit laatste begrip, zie bv. UCSIA, 2021).Terug naar La Peste van Albert Camus. In dat boek waart een dodelijk pestvirus door de stad Oran in Algerije. Men tilt er aanvankelijk niet te zwaar aan, men ontkent zelfs het opkomende virus. Men klampt zich nog vast, tegen beter weten in, aan de hoop dat er sprake is van een vergissing, van een tijdelijke dreiging, die wanneer de eerste warme dagen eraan komen zal verdwijnen en dan wordt alles opnieuw normaal. Waar hebben we dat nog gehoord? Dat was inderdaad ook bij de huidige coronaperikelen een (ijdele) hoop. Maar de situatie wordt ernstiger en de stad wordt voor een jaar ‘gesloten’. Dan volgen tijden van groeiende verbazing, besmetting, angst, onzekerheid, en vooral... heel wat overlijdens. Toch eindigt de roman hoopvol en Oran wordt opnieuw een bruisende stad. Maar... er wordt gewaarschuwd dat het virus niet per se voor altijd is verdwenen en dat waakzaamheid geboden is. Hebben de mensen wel hun les geleerd?
Tidak tersedia versi lain